จรจาก จันทร์เจ้าจุลดา
ภาพเราโบกมือคล้ายลาร่ำร้อง
หากเราพบมิพลัดพรากแพรงคงสุข
กรรมอันใดหนอพรากเพื่อนให้ห่างหาย
เหมือนฟ้าแสร้งแกล้งให้ดูใจจง
ทุกข์สุขมิคง ดังเป็นเช่นนี้
มองดูแล้วรู้ใจเรานั้นไซร้ใช่ตรงนิ่ง
จิตเวียนหมุนดิ่งคว้างบ้างแน่เทียว
หยุดได้เมื่อไตร่ตรองลึกตรึกลง
หยุดเมื่อใจดำดูคงตรงว่าง
หยุดหวังเกษมสุขนั้นไม่คง
หยุดสุขสมหวังนิ่งเฉย...ธรรมดา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น